Լրագրող Կարպիս Փաշոյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է․ «Արցախցիներին ամեն կերպ օգնելու, ապրումակցելու հանրային այս շարժումը տպավորիչ է և հուզիչ։ Լուսավոր այս երևույթի մասին երկար կարելի է խոսել՝ շեշտադրելով հատկապես գորիսեցի պատանիների սերն ու հոգատարությունը։
Բայց ինձ թվում է այս պահի դրությամբ դա չէ ամենառանցքային թեման։ Կամավորության ամենամեծ վտանգն այն է, որ այն աշխատանքի հետ միասին սպառում և մաշեցնում է նաև խնդրի առաջացման պատճառը կամ առնվազն դրա հարցադրումը։ Ինչո՞ւ արցախցիները դարձան գաղթական։ Դրան հաջորդում է մյուս շատ ավելի վտանգավոր հարցը․ դեռ որքա՞ն պետք է շարունակվեն այս կամավորական շարժումները։ Ո՞վ է հաջորդ թիրախում։
Երբ եղավ Ապրիլյան պատերազմը, ես հոդված գրեցի հետևյալ հարցադրումով․ դեռ քանի՞ ապրիլյան պատերազմներ են սպասվում և ո՞վ է երաշխավորելու, որ չորրորդ կամ հինգերորդ հարձակմանը կդիմանանք։ Իսկ հիմա նույն հարցը կարելի է տալ նաև պարբերաբար կամավորական զարթոնքի մեջ հայտնվող մեր ընկերներին։ Դեռ ինչքա՞ն։
Մի՞թե պարզ չի, որ այդ մեթոդաբանությունը արդի աշխարհում չի աշխատում, շաբաթ-կիրակի կրակելով սահմանները անառիկ չեն դառնալու, գմբեթներ սարքելով զինվորի կյանքեր չեն փրկվելու, արցախցի երեխաներին քաղցրավենիք բաժանելով նրա հոգում չի խեղդվելու հարցը, թե ինչ եղավ իր երկրի հետ։
Ցանկացած բարի գործ չնչին նշանակություն ունի, քանի որ պետական քաղաքականությունն ի սկզբանե սխալ հիմքերի ու ռելսերի վրա է դրված։
Ընկերներ, երիտասարդներ, նոր եկող սերունդ, բոլորդ էլ լավն եք, համարձակ եք, ինտելեկտուալ եք, բայց առանց քաղաքականության դուք էլ, ձեր բարի գործերն էլ, գմփեթներն էլ, արցախցիների նկատմամբ սերն էլ ճզմվելու են գնան ու կորեն, անարդյունք ու անիմաստ։
Չեմ ուզում հիասթափեցնել, պարզապես պետք է հասկանանք, որ Արցախի հայաթափումը նաև հնարավոր դարձավ 5 տարվա սխալ ու կործանարար քաղաքականության պատճառով։ Սա չտեսնել ու պայքարել հետևանքների դեմ, նշանակում է մերժել տրամաբանությունն ու հետևողականությունը։ Ինչին էլ հաջորդելու է մյուս կամավորական զարթոնքը, բայց արդեն մեկ այլ համազգային աղետի առթիվ»։
