Չնվաճված լեռնագագաթ, խորություններ, որտեղ իջնելը գրեթե անհնար է, և կղզի, որի բնակիչները չեն ընդունում այցելուներին։
1. Քանքար-Փունսում
Գտնվելու վայրը՝ Բութան, Տիբեթի սահմանին:
Քանքար-Փունսումը աշխարհի 40-րդ ամենաբարձր լեռն է և Բութանի ամենաբարձր գագաթը: Այն դեռ չնվաճվածների թվում է՝ նրա գագաթի ձյան մեջ՝ ծովի մակարդակից 7570 մետր բարձրության վրա, մարդու ոտք չի դրվել։
Լեռան բարձրությունը առաջին անգամ չափվել է 1922 թվականին, բայց ինչ-որ ոչ ճշգրիտ կերպով, և մինչև վերջերս, այս տարածաշրջանի քարտեզները չափազանց սխալ էին:
Այդ պատճառով ալպինիստների առաջին արշավախումբը, որը որոշել էր նվաճել Քանքար-Փունսումը, ընդհանրապես չկարողացավ գտնել այս անիծյալ լեռը։
Գագաթը բարձրանալու մի քանի փորձ արվեց, բայց բոլորն էլ անհաջող ավարտ ունեցան։ 1985 թվականին Մեծ Բրիտանիայից ալպինիստները սկսեցին բարձրանալ, բայց հիվանդացան և առանց արդյունքի վերադարձան։
1986 թվականին Ավստրիայի թիմը բարձրացավ լեռը, սակայն նրանց կանգնեցրեց անձրևների սեզոնը։ 1998 թվականին ճապոնական արշավախմբին իրավունք տրվեց բարձրանալ, սակայն թույլտվությունը հետագայում չեղարկվեց Բութանի հետ քաղաքական կոնֆլիկտի պատճառով։ Այսպիսով, գագաթը մնաց չուսումնասիրված:
Այժմ Բութանի իշխանությունները պաշտոնապես արգելել են մագլցել Քանքար-Փունսում՝ տեղացիների կրոնական համոզմունքների պատճառով։ Ենթադրվում է, որ այնտեղ ապրում են հզոր ոգիներ։ Եվ կարիք չկա, որ որևէ հետաքրքրասեր մարդ բարձրանա այնտեղ։
2. Challenger Abyss
Գտնվելու վայրը՝ Խաղաղ օվկիանոս, Մարիանյան իջվածք, Ֆիլիպինների արևելք:
Մարիանյան իջվածքը Երկիր մոլորակի ամենախոր տեղն է։ Դրա հայտնի առավելագույն խորությունը գնահատվում է 10984 մետր։ Այս կետն անվանվել է բրիտանական HMS Challenger նավի պատվին, որը, փաստորեն, 1951 թվականին հայտնաբերել է իջվածքը։
Օվկիանոսագետներ Ժակ Պիկարդը և Դոն Ուոլշը առաջին անգամ 1960 թվականի հունվարին իջան Չելենջեր անդունդը Տրիեստում կառավարվող սուզվող ապարատով: Այնուհետև 1996, 1998 և 2009 թվականներին այնտեղ սուզվեցին անօդաչու զոնդերը:
2012 թվականի մարտին բոլորիս հայտնի Ջեյմս Քեմերոնը մենակ նավարկեց այնտեղ Deepsea Challenger-ով, նկարահանեց վավերագրական ֆիլմ։
Բայց չնայած այն հանգամանքին, որ ինչպես անօդաչու, այնպես էլ անձնակազմով արշավներ սուզանավերի վրա բազմիցս իրականացվել են դեպի Մարիանյան իջվածք, այն շարունակում է մնալ մոլորակի ամենաառեղծվածային վայրերից մեկը:
Այնտեղ սուզվելը հղի է մեծ դժվարություններով, քանի որ իջվածքի հատակին ջրի շիթը ստեղծում է հսկայական ճնշում՝ ավելի քան 1071 մթնոլորտ:
3. Հյուսիսային Սենտինել կղզի
Գտնվելու վայրը՝ Անդաման արշիպելագ Բենգալյան ծոցում, Հնդկական օվկիանոս:
Անդաման արշիպելագը գտնվում է Բիրմայի և Ինդոնեզիայի միջև, այն ներառում է մոտ 200 կղզի։ Նրանցից մեկը, որը գտնվում է մյուսներից հեռավորության վրա, կոչվում է Հյուսիսային սենտինել։ 60 քառակուսի կիլոմետր տարածք ունեցող կղզում, մոտավոր տվյալներով, ապրում է 15-ից 400 մարդ։ Ստույգ թվերն անհայտ են, քանի որ տեղացիները հակված չեն այցելուներ ընդունելուն։
Սենտինելները շատ մեկուսացված ցեղ են: 30 հազար տարի նրանք ապրել են առանց արտաքին աշխարհի հետ փոխգործակցության։
Կղզու բնակիչները ծանոթ են կրակին, բայց հայտնի չէ՝ գիտե՞ն արդյոք այն արտադրել, նրանք ունեն կավե ամանների մեջ խարույկ պահելու բարդ ընթացակարգ։ Սենտինելցիները նավակներ են կառուցում, ձուկ են բռնում, բույսեր են հավաքում։ Ցեղը ծանոթ է աղեղներին, նետերին և նիզակներին, և դրանցով նրանք ագրեսիվ կերպով քշում են կղզու կողքով թռչող ուղղաթիռները:
2018 թվականին ամերիկացի միսիոներ Ջոն Ալեն Չժաոն նավով մեկնեց կղզի՝ փրկելու դժբախտ վայրենիների հոգիները՝ նրանց քրիստոնեություն քարոզելով։ Սենտինելացին չգնահատեց մտահոգությունը և աղեղով կրակեց քահանայի վրա։ Մինչ այդ՝ 2006 թվականին, նրանք սպանել էին երկու հնդիկ ձկնորսների, որոնք ձկնորսություն էին անում տեղի ջրերում։ Ի դեպ, սենտինալցիները մարդակերությամբ չեն զբաղվում, իսկ մահացածների մարմինները թաղված են ծանծաղ գերեզմաններում։
Կղզուն մոտենալն արգելված է Հնդկաստանի կառավարության կողմից, քանի որ այն սպառնում է ինչպես այցելուների, այնպես էլ Սենտինելի բնակիչների անվտանգությանը։ Նրանք անձեռնմխելիություն չունեն այն հիվանդությունների նկատմամբ, որոնք կրում են շրջակա աշխարհի բնակիչները, և շփումը, ամենայն հավանականությամբ, կկործանի ցեղը:
Այսպիսով, Հյուսիսային Սենտինել կղզին մնում է չուսումնասիրված և այդպես կլինի շատ երկար ժամանակ:
4. Գվիանա տեպուի
Գտնվելու վայրը՝ Գվիանա թերակղզի, Վենեսուելա։
Tepui-ի մեծ մասը գտնվում է Վենեսուելայի Կանայմա ազգային պարկում։ Բառը Պեմոն ցեղի հնդկացիների լեզվով նշանակում է «աստվածների տուն»:
Այս լեռները միմյանցից մեկուսացված են ջունգլիների վերևում, և նրանցից յուրաքանչյուրը կենդանիների և բույսերի յուրահատուկ էնդեմիկ տեսակների տուն է: 200 միլիոն տարի առաջ tepui-ն ձևավորեց մեկ սարահարթ, սակայն հետագայում տեկտոնական գործընթացները դրանք բաժանեցին առանձին մասերի: Դրանք հայտնաբերվել են գերմանացի հետախույզ Ռոբերտ Շոմբուրգի կողմից 1835 թվականին։
Հենց Ռոբերտ Շոմբուրգկի արշավախմբի զեկույցներն են ոգեշնչել Արթուր Կոնան Դոյլի «Կորուսյալ աշխարհը» վեպը՝ դինոզավրերով բնակեցված սարահարթի մասին:
Ճիշտ է, դինոզավրերը կարծես թե չեն գրանցվել իրական թեփուի վրա: Բայց այս բարձր սարահարթերում, խիտ ծածկված անտառներով, աճում են խոլորձների հազարավոր տեսակներ, բրոմելիադներ և միջատակեր բույսերի լայն տեսականի, որոնք դեռևս չեն նկարագրվել գիտության կողմից:
Յուրաքանչյուր առանձին tepui-ի բնույթը եզակի է: Օրինակ, լեռներից մեկը՝ Ռորաիմա-Տեպուին, Ռոռայմա թփուտի դոդոշի միակ հայտնի միջավայրն է։ Այս փոքրիկ երկկենցաղն ունի տարօրինակ պաշտպանական մեխանիզմ՝ վտանգի դեպքում հավաքվում է գնդակի մեջ և գլորվում հեռու:
Tepui-ի ռելիեֆը չափազանց դժվարացնում է դրանց բարձրանալը: Բացի այդ, Գվիանայի ջունգլիներում տարեկան միջինը 4000 միլիմետր անձրեւ է տեղում։ Նման եղանակի պատճառով տեպուի գագաթներին հասնելու հնարավորությունը շատ հազվադեպ է։
Բայց եթե հազվագյուտ հետազոտական արշավախմբեր և անօդաչու թռչող սարքեր թռան դեպի ջունգլիներ Վենեսուելայի միջատների վրա, ապա քարանձավների և կարստային ձագարների համակարգերը, որոնք թափանցում են տեպուին, շատ ավելի քիչ են ուսումնասիրվել:
Սրանք նույնիսկ ավելի խորհրդավոր վայրեր են, քան վերևի անտառները: Այստեղ քվարցային պատերն ունեն ահարկու վարդագույն երանգ, ջրի օրգանական թթուները գետերը դարձնում են կարմիր կամ դեղնավուն: Նրանց ջրերում բնակեցված են մինչ այժմ անհայտ և գիտության կողմից չնկարագրված նախապատմական կույր քարանձավային ձկների, երկկենցաղների և բակտերիաների տեսակները: Եվ կան նաև բնական հանքանյութեր, որոնք աշխարհում ոչ մի այլ տեղ չեն հայտնաբերվել:
Այնուամենայնիվ, թեփուի անմատչելիության պատճառով հետազոտողները չեն կարողանում պատշաճ կերպով ուսումնասիրել իրենց գագաթի ջունգլիները և խորքերում թաքնված քարանձավները: Հայտնի չէ՝ Վենեսուելայի մեսաները երբևէ ավելի հասանելի կդառնան մեզ համար, թե ոչ։
5. Ենթասառցադաշտային Վոստոկ լիճ
Գտնվելու վայրը՝ Վոստոկ կայարանի հարևանությամբ, Անտարկտիկա:
Առաջին անգամ Անտարկտիդայի ենթասառցադաշտային լճերը հայտնաբերվեցին սովետական աշխարհագրագետ Անդրեյ Կապիցայի արշավախմբի կողմից 1959 թվականին սեյսմիկ հնչյունավորման մեթոդով։ Ավելի ուշ նրա սկանավորման արդյունքները հաստատել են բրիտանացիները, որոնք ռադիոլոկացիոն հետազոտություններ են անցկացրել օդից։ Ներկայում ընդհանուր առմամբ հայտնի է 400 թաքնված ջրամբար, որոնց մեծ մասը հետազոտված չէ։
Դրանցից ամենամեծն ու առեղծվածայինը Վոստոկ լիճն է։ 15 միլիոն տարի առաջ այն արտաքին աշխարհից թաքցված էր սառույցի հաստ շերտերով: Այնտեղ ջուրը գերհագեցված է ազոտով և թթվածնով և գտնվում է 350 մթնոլորտի հսկայական ճնշման տակ։
Այնտեղ՝ հավերժական խավարի մեջ, ապրում են եզակի միկրոօրգանիզմներ, որոնք մեկուսացված են աշխարհից և այլ տեղ չեն գտնում։
Վոստոկ լճի էկոհամակարգի ուսումնասիրությունը օգնում է հասկանալ, թե ինչպես էքստրեմոֆիլ միկրոօրգանիզմները կարող են գոյատևել նույնիսկ այնտեղ, որտեղ դա աներևակայելի է թվում: Այնուամենայնիվ, հետազոտությունները դժվարությամբ են ընթանում, քանի որ ջրամբարը դժվար է մուտք գործել սառույցի խորության և հաստության պատճառով։ Բացի այդ, առկա է լճի ջրերը մակերեսային մանրէներով աղտոտելու և եզակի էկոհամակարգի ոչնչացման վտանգ։
