Տիգրանն ուներ մեծ կամքի ուժ, օգնում էր թույլերին, պաշտպանում և երևի դրա համար է, որ իրեն շատ էին սիրում: Այս մասին Tert.am-ին պատմեց Արցախում հակառակորդի դեմ ծավալված մարտերի ընթացքում նահատակված զինծառայող Տիգրան Գալստյանի քույր Թամարա Գալստյանը:
20-ամյա Տիգրանն Արագած գյուղում (Ապարան) է ծնվել: Առաջին դասարանում հաճախել է Արագած գյուղի թիվ 1 միջնակարգ դպրոցը, որից հետո տեղափոխվել է Ռուսաստանի Դաշնություն, ապրել ու կրթությունը շարունակել այնտեղ։
Տիգրանը շատ էր սիրում սպորտ, սպորտը նրա կյանքն էր, իրեն փորձել է տարբեր սպորտաձևերում՝ հոկեյ, ֆուտբոլ, բասկետբոլ, բայց հոգեհարազատ սպորտաձևը ֆուտբոլն էր, որի մեջ նա շատ մեծ հաջողություններ էր գրանցել։ Նա դասարանի ամենասպորտային ու աչքի ընկնող աշակերտն էր, ամենաչարաճճին, որին գրեթե բոլոր ուսուցիչները շատ էին սիրում։ Ամեն տեղ ձգտում էր լինել առաջինը ու տասնութ տարին լրանալուն պես՝ իր կամքով վերադարձել է հայրենիք, որից հետո անցել է զինվորական ծառայության:
«Տիգրանս հայերեն գրել, կարդալ չգիտեր, բայց իր հայրենիքին ծառայում էր ինքնամոռաց: Իսկապես, որ ծառայում էր ինքնամոռաց նվիրված հայրենիքին ու ընկերներին և իր լավ ծառայության համար արդեն նկատելի հաջողություններ էր ունեցել, դարձել էր ջոկի հրամանատար` ստանալով սերժանտի կոչում։ Երբ նոր էր եկել Հայաստան, եկեղեցու, իր կրոնի մասին այդքան էլ շատ բան չգիտեր, բայց ծառայության ժամանակ՝ երկար դիրքերում մնալու ընթացքում, մի մատուռ էր կառուցել ընկերների հետ, ընկերների ու իր անունն էլ մատուռի վրա փակցրել»,– պատմում է Թամարան։
Մանրամասները՝ սկզբնաղբյուր կայքում։
