Լուսանկարիչ, արշավական, «Կարինցի» Հարութին շատերն էին ճանաչում, զինվոր Հարութին ճանաչել սկսեցին նրա զոհվելուց հետո՝ մարտադաշտի արված լուսանկարների, մարտական ընկերների հիշողությունների միջոցով։
Հարութը բացառիկ դեպքերում էր որևէ տեղ գնում առանց ֆոտոխցիկի։ 44-օրյային ևս ֆոտոխցիկը չէր տարել։ Մարտադաշտ մեկնել է սեպտեմբերի 29-ին՝ Մեծ Տիգրան աշխարհազորային գնդի կազմում։ Պատերազմի ամենաթեժ կետերից մեկում՝ Արցախի հյուսիսում, 20 օր անընդմեջ կռիվ է տվել Հարութը․ զոհվել է հոկտեմբերի 19-ին՝ գնդի ևս չորս տղաների հետ միասին՝ ավիահարվածից։
Հարութի մահվան հաջորդ օրը նրանց ամուսնության և աղջկա ծննդյան օրն էր․ կինը՝ Սուսաննան, սպասում էր Հարութի զանգին․․․ Սպասումը հավերժական դարձավ, բայց մասնագիտությամբ պատմաբան, հոգով ազգասեր Սուսաննան մինչև նոյեմբերի 9-ը չէր համարում, որ Հարութին կորցրել է։ Ինչպես ինքն է ասում՝ նոյեմբերի 9-ին միայն զգաց, որ վերջնականապես կորցրել է ամուսնուն, քանի որ հայրենիքի մի զգալի մասի կորստի հետ կորցրել էր նաև սփոփանքի միակ հնարավորությունը։
Հարութի՝ կիսատ մնացած ծրագրերի, Ստեփանյանների հայրենասիրության սեփական մոդելի և Հարութի ծրագրերի հետ կապված Սուսաննայի նպատակների մասին առավել մանրամասն՝ ռեպորտաժում։
