Լեւոն Սահակյանը 44-օրյա պատերազմի ժամանակ ընդամենը երկու ամսվա ծառայող էր, բայց արժանի կռիվ տալուն դա չխանգարեց: Ստացած ծանր վիրավորումը նրան ստիպում է այսօր էլ շարունակել իր կռիվը՝ թե´ իր, թե´ վիրավոր ընկերների համար:
Լեւոնի վնասվածքները հաճախ տեսանելի չեն, դրա համար էլ երբեմն իր հասցեին լսում է «տղա ջան, դու գոնե ծառայե՞լ ես», «սա էլ է բանակից ազատված» մեկնաբանությունները, բայց ուշադրություն չի դարձնում: Ծառայության ամբողջ ծանրության մասին Լեւոնի փոխարեն իր գրած գիրքն է խոսում:
«Կռիվ տալով» գրքում Լեւոնը պատմում է իր տեսած պատերազմի 40 օրերի մասին: Հրատարակված 200 օրինակից ստացված հասույթը նա ուղղելու է վիրավոր զինվորների բուժմանը:
Մեդիամաքսը պատմում է հեղինակի՝ պատերազմի ու հաջորդող օրերի ապրումների մասին՝ զուգահեռաբար ներկայացնելով հատվածներ գրքից:
Արկն ընկնում ու չէր պայթում
«Ամեն ինչ սկսվեց երկու ռումբերի պայթյունից։ Ու արդեն հրամանատարի գոռոց` պատերազմը սկսելու մասին։ Վազելով դեպի նկուղ՝ լսում էի տարբեր ձայներ. բոլորը միաձայն միայն աղոթում էին»:
«Կռիվ տալով» գրքի գաղափարը ծագել է դեռեւս 2020-ի սեպտեմբերի 30-ին, երբ զոհվել է իմ հրամանատարը՝ փոխգնդապետ Դավիթ Ղազարյանը: Որոշեցի, որ գիրքը պետք է իր հիշատակը հավերժացնի:
Շարունակությունը սկզնաղբյուր կայքում
