Գեղամ Ղազարյանը ձեռքը դնում է հայրական տան բակի բարդուն, ապա նայում հեռուներ։ Կրտսեր որդու՝ Նարեկի բարդին է, դրա կողքին՝ բակային տաղավարը։ Ու թվում է, թե հայրը մտովի վերադառնում է այն ժամանակներ, երբ երկու որդիներն ինքնամոռաց խաղում էին: Հիմա բարդու կողքին երկու որդիների՝ Նարեկի եւ Սամվելի հիշատակի հուշարձանն է՝ «Կյանքս Արցախին» գրությամբ։ Երկուսն էլ զոհվել են նույն վայրում նույն օրը՝ ժամերի տարբերությամբ, Նարեկը՝ 18 տարեկանում, Սամվելը՝ 19։
Նարեկ Ղազարյանը հետմահու արժանացել է Արցախի «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի շքանշանի ու «Մարտական ծառայություն» մեդալի, իսկ ավագ եղբայրը՝ Սամվելը, ստացել է Արցախի հերոսի կոչում։
Էջմիածնի Զվարթնոց թաղամասում սառն է, թեեւ դեռ կեսօր է։ Հուշարձանի մոտ հավաքվել են հարեւաններն ու ընկերները։ Ու բոլորի դեմքերին անբացատրելի ցավի թրթիռ ու ափսոսանք կա։ Այստեղ պարզապես ուզում ես գլուխդ կախել եւ լռել։ Ծանր է խոսելը։ Գեղամ Ղազարյանն անհանգիստ անցուդարձ է անում, կարծես, ցավը ներսից այրում է։ Նրա ամեն օրն սկսվում է այստեղից։ Հուշարձանի թե՛ ստեղծման, թե՛ տեղադրման նախաձեռնությունը նրանն է։
Քիչ անց նա մեզ հրավիրում է տուն։ Դարպասի դուռը բացելուց հետո ասում է՝ մի ժամանակ երջանիկ տուն էր, բայց․․․ Նախադասությունը կիսատ է թողնում եւ արագ ներս մտնում։ Բակում արքայանարնջի փոքր ծառն է։ Բանակ գնալուց առաջ Նարեկն էր տնկել՝ խնդրելով ջրեն մինչեւ իր վերադառնալը։ Ձմռան այս ամիսներին տնկին չորացել է։
Հյուրասենյակի մուտքի մոտ կինն է՝ Նուշիկ Մուրադյանը։ Նա մեղմ ժպիտով մեզ հրավիրում է ներս։ Սենյակի անկյունում երկու եղբայրների լուսանկարներն են՝ կողք-կողքի։ Սեղանին նրանց մեդալներն են եւ ծաղիկներ։
Նուշիկը, դարակը բացելով, ցույց է տալիս Նարեկի մեքենաների հավաքածուն։ Մի պահ նայելով դրանց՝ մայրը տխուր ժպտում է։ Համակարգչի վրա Նարեկի խաղալիք զինվորներն են։ «Նարեկն այդպես էլ երեխա գնաց»,- սա ասելուց հետո Նուշիկի աչքերը խոնավանում են, եւ արցունքները, կարծես, անձրեւի պես թափվում։ Բանակ գնալուց առաջ Նարեկը տանն էր թողել նաեւ հեռախոսը՝ մորը խնդրել էր պահել մինչեւ հետ կգար։
Շարունակությունը՝ սկզնաղբյուր կայքում
