Ինչպես արդեն քննարկումներից պարզ է դառնում, այս օրերի խնդրահարույց թեմաներից մեկն էլ գերիների թեման է: Գերիներ լինում են հառակարոդի կողմից էլ, մեր կողմից էլ: Քանի որ հասարակության մեջ գերիների հանդեպ վերաբերմունքը ոչ միանշանակ է, շատերն են հարկ համարում այս թեմային անդրադառնալ:
Լյովա Եղիազարյանը հուզիչ մի պատմություն է պատմել իր աշակերտի մասին, ով գերի էր ընկել, հետո վերադարձել: Լ. Եղիազարյանն իր սոցհարթակում գրել է. «Գերին: Առաջին պատերազմից հետո էր: Լսել էի, որ իմ աշակերտներից մեկը գերի էր ընկել:
Տանն եմ: Դռան զանգ լսեցի ու բացեցի դուռը: Միջանցքում կանգնած էր համարյա սպիտակած մի երիտասարդ: «Ու՞մն եք ուզում»,-հարցրի:
«Ո՞նց եք,պարոն Եղիազարյան»:Ձայնից ճանաչեցի, Արտյոմն էր: Գրկախառնվեցինք: Հյուրասիրության ու զրույցի ժամանակ ոչինչ չհարցրեցի՝ սպիտակ մազերն ամեն ինչ ասում էին:
Միայն պատմեց. «Վերադառնալուց մի որոշ ժամանակ անց ինձ կանչեցին ՊՆ՝ հարցաքննության: Հանկարծ, բոլորը ոտքի կանգնեցին: Վազգեն Սարգսյանն էր: Իմ մասին զեկուցեցին:
Խոժոռվեց, գրկեց ինձ և հանձնարարեց, որ չհարցաքննեն, գործը փակեն: Թևանցուկ ինձ ուղեկցեց: Ճանապահելիս հաջողություններ շշնջաց, ես զարմացած դուրս եկա»:
Արտյոմին վաղուց չեմ հանդիպել: Հաստատ առաջնագծում է»:
